جنگ، گاه در سکوت آتش می‌افروزد؛ همان‌گونه که صلح، گاه در هیاهو زخم می‌زند. امروز که آتش‌بس میان ایران و رژیم صهیونیستی اعلام شده، بسیاری گمان می‌برند نبرد به پایان رسیده است، حال‌آن‌که این، صرفاً یک برهه در کارزار بزرگ‌تری‌ست که از سال‌ها پیش آغاز شده و هنوز واپسین صحنه‌اش رقم نخورده است.
تقریباً همه ناظران هوشمند عرصه سیاست، به‌درستی این جنگ را ترکیبی می‌دانند؛ جنگی که پهنه آن از خاکریزها و سامانه‌های پدافندی فراتر رفته و اکنون در میدان روان، ادراک، رسانه و افکار عمومی جریان دارد.
اگرچه تیغ نظامی‌اش به نیام رفته، اما سلاح‌های شناختی‌اش همچنان در کمین‌اند.
مایه تأسف است که در همین روزهای نخست آتش‌بس، برخی از هم‌وطنان که در کلام نسبت به رژیم صهیونیستی ابراز بی‌اعتمادی می‌کردند، در عمل چنان غافل از مکرها و تزویرهای دشمن شده‌اند که آتش دعواهای سیاسی و جناحی داخلی را دوباره شعله‌ور کرده‌اند؛ بی‌آنکه بدانند این، همان چیزی است که دشمن انتظارش را می‌کشد.
رژیم صهیونیستی که در تجربه جنگ ۱۲روزه اخیر، طعم تلخ ناکامی را با وجود برخورداری از پیشرفته‌ترین تجهیزات نظامی چشید، به نیکی دریافته است که گنبد آهنین اتحاد مردم ایران، سد عبورناپذیر اوست. از همین روست که اکنون، در مرحله جدید این نبرد، راهبردش از تهاجم نظامی به ترفندهای تفرقه‌افکنانه تغییر کرده است؛ یعنی شکاف‌افکنی، تحریک دوقطبی‌ها و القای دوصدایی‌های توهم‌زا.
اما پرسش کلیدی این‌جاست: وظیفه ما به‌ویژه به‌عنوان اهل قلم و رسانه چیست؟
نخست آن‌که درک کنیم هنوز در میانه جنگیم؛ جنگی که شکل عوض کرده اما نیت دشمن تغییر نکرده است.
دوم آن‌که، نیک بفهمیم هرگونه افتادن در دام دوقطبی‌سازی‌ها و تنش‌زایی‌های ساختگی، بازی در زمین دشمن است. امروز دوصدایی‌ها صرفاً اختلاف‌نظر سیاسی نیستند، بلکه ابزار عملیات روانی‌اند.
در این شرایط، هیچ راهی جز وفاق ملی و حفظ انسجام ملی باقی نمی‌ماند؛ وفاقی که نه به‌معنای حذف تنوع اندیشه‌ها، بلکه به‌معنای اجماع در اصول بنیادین چون تمامیت ارضی، امنیت ملی و یکپارچگی اجتماعی‌ست.
اکنون باید صدای واحدی باشیم در برابر دشمنی که با هزار چهره و نقاب به میدان آمده است؛ چه در قالب دلسوزی، چه در پوشش اکانت‌های جعلی و جریان‌های انحرافی. بگذاریم جهانیان بدانند ما ایرانیان، در عین گوناگونی دیدگاه‌ها، بر سر منافع ملی، همچون فولاد سخت و یکپارچه‌ایم.
در این فصل از جنگ، اتحاد ما همان گنبد آهنین است؛ شکستن آن، آغاز فروپاشی است. و دشمن، در کمین ترک نخستین آجر.
