به گزارش وفاق ملی، خبرگزاری بلومبرگ در تحلیلی به قلم مارک چمپیون، آینده‌ای تیره برای اسرائیل پیش‌بینی می‌کند؛ آینده‌ای که در آن، سیاست‌های جنگ‌طلبانه دولت بنیامین نتانیاهو، این رژیم را به انزوای بین‌المللی غیرقابل مهار سوق می‌دهد. به باور نویسنده، ادامه جنگ غزه و بی‌توجهی به درخواست‌های داخلی و خارجی برای توقف خونریزی، نه‌تنها سرمایه سیاسی اسرائیل را فرسوده، بلکه شکاف‌های عمیقی در میان متحدان سنتی آن ایجاد کرده است.
چمپیون یادآور می‌شود که اسرائیل پس از حملات ۷ اکتبر ۲۰۲۳، از «لحظه‌ای کم‌سابقه از همدردی جهانی» بهره‌مند شد. اما تخریب گسترده غزه، کشته شدن ده‌ها هزار غیرنظامی و استفاده از غذا و دارو به‌عنوان ابزار فشار، این سرمایه همدلی را به سرعت نابود کرد و مسیر را برای تحقیقات بین‌المللی درباره اتهامات نسل‌کشی هموار ساخت.
به نوشته بلومبرگ، حتی متحدان دیرینه اسرائیل که تا پیش از این از به رسمیت شناختن کشور فلسطین خودداری می‌کردند، اکنون به‌دلیل نگرانی از اهداف نهایی نتانیاهو—از جمله احتمال نابودی نوار غزه و اسکان شهرک‌نشینان یهودی به جای فلسطینیان—به سمت حمایت از تشکیل کشور فلسطین چرخیده‌اند.
تصمیم اخیر نتانیاهو برای کنترل کامل شهر غزه، علیرغم مخالفت رئیس ستاد ارتش و نبود استراتژی خروج، با شروط کشورهای عربی برای مشارکت در مرحله پس از حماس نیز در تضاد است. این رویکرد، همزمان موجب اختلافات داخلی، خشم خانواده‌های اسرای باقی‌مانده، و حتی اقدام آلمان برای تعلیق صادرات سلاح به اسرائیل شده است.
چمپیون همچنین به نامه سرگشاده ۵۵۰ ژنرال و مقام سابق امنیتی اسرائیل به رئیس‌جمهور آمریکا اشاره می‌کند که خواستار پایان جنگ شده‌اند؛ جنگی که به اعتقاد آنها هرگونه فایده نظامی خود را از دست داده و تنها بر انزوای اسرائیل افزوده است.
در این میان، تحلیلگر بلومبرگ ریشه دیدگاه‌های سخت‌گیرانه نتانیاهو را به پدرش، بنزیون نتانیاهو، نسبت می‌دهد؛ نظریه‌پردازی که اعراب را ذاتاً دشمن می‌دانست و هرگونه سازش را رد می‌کرد. به گفته چمپیون، این میراث فکری، امروز با افزایش نفوذ جریان‌های افراطی مذهبی و ملی‌گرا در ائتلاف حاکم اسرائیل، تصویری از این کشور ترسیم کرده که با ادعای «دموکراسی لیبرال» فاصله‌ای فاحش دارد.
بلومبرگ هشدار می‌دهد که ادامه جنگ و حتی ایده «مهاجرت داوطلبانه» فلسطینیان—که از سوی برخی وزرای کابینه به‌عنوان پوششی برای پاکسازی قومی مطرح می‌شود—تنها به تشدید انزوا، افزایش خصومت منطقه‌ای و کاهش حمایت متحدان غربی منجر خواهد شد. نویسنده با مقایسه وضعیت غزه با تجربیات جنگ‌های یوگسلاوی و قره‌باغ، تأکید می‌کند که این سیاست‌ها در سرزمینی که سه دین بزرگ جهان بر سر آن اختلاف دارند، محکوم به شکست است.
در پایان، چمپیون تنها راه تغییر مسیر را مداخله مستقیم ایالات متحده برای فشار بر نتانیاهو، پذیرش راه‌حل دو کشوری، و سپردن اداره غزه به تشکیلات خودگردان در ازای عادی‌سازی روابط با کشورهای خلیج فارس می‌داند. او هشدار می‌دهد که بدون چنین تغییری، اسرائیل به سرعت به سمت انزوایی پیش خواهد رفت که تاب تحمل آن را ندارد.
