حمله با برنامه اسراییل به سرداران و دانشمندان هسته‌ای ایران در شامگاه بیست و سه خرداد، بی‌مقدمه و بدون تهدید از جانب تهران، در آستانه دور ششم مذاکرات هسته‌ای زمانی رخ داد که واشنگتون چند روز قبل عنوان کرده بود صراحتا نتانیاهو را از درگیری با ایران منع کرده است.
این حمله که العربیه آن را حدود سیصد حمله برشمرده، هم در سطح نظامی برای ایران هزینه بسیار داشت و هم در سطح علمی؛ چرا که دانشمندان هسته ای را هدف قرار داد که بدیلی نداشتند.
پس از حمله واشنگتون اذعان داشت “ما در حمله نقشی نداشتیم اما قبل از آن از حمله اطلاع داشتیم، اسراییل فکر میکرد این یک گام ضروری برای دفاع از خود است.”
با این که پس از حمله به ایران خبر گریختن نتانیاهو منتشر شد اما پیشتر در پیام ویدیویی اعلام کرده بود که اسراییل برای حفظ موجودیت خود که بعد از هولوکاست مدام تهدید می شود، این حمله را انجام داده. “حفظ موجودیت اسراییل” با مثال وحشتناک “هولوکاست” دستاویز همیشگی اسراییل برای توجیه مدام حمله‌های خود از جنگ شش روزه تا حمله پیجرها در لبنان بوده و به نظر می‌آید این تصویرسازی مظلوم خود را پایان ندهند تا به هدف کامل خود برسند.
هرچند انتظار می‌رفت که جامعه جهانی و سازمان ملل این حمله را محکوم کند، با واکنشی متفاوت طرفین را دعوت به خویشتنداری کردند.
تهران اکنون در صحنه حاضر نیاز بیشتر به مماشات نمی‌بیند و معتقد است اسراییل خطوط قرمز بسیاری را رد کرده.
