به گزارش وفاق ملی، سید محمد طاهری: ۲۲ اردیبهشت ماه ۱۴۰۴، حزب کارگران کردستان موسوم به پ‌ک‌ک در پی درخواست عبدالله اوجالان رهبر این حزب، در جریان دوازدهمین کنگره خود که در شمال عراق برگزار شد، انحلال ساختار سازمانی و پایان دادن به اقدامات مسلحانه را اعلام کرد.
با اعلام انحلال و به‌دنبال آن پایان دادن به اقدامات مسلحانه توسط این گروه، اما هیچ بحثی درباره شاخه ایرانی آن یعنی گروهک تروریستی پژاک به میان نیامد و سؤالات بزرگی درباره سرنوشت پژاک مطرح شد.
این گمانه‌زنی‌ها ادامه داشت تا اینکه ۷ روز بعد یعنی در تاریخ ۲۹ اردیبهشت ماه، امیر کریمی فرمانده مشترک پژاک در گفت‌وگو با شبکه آرین تی‌وی (ارگان رسانه‌ای پژاک) اعلام کرد: «ما نه خود را منحل می‌کنیم و نه سلاح را زمین می‌گذاریم، این تصمیم با شفافیت کامل اعلام می‌شود تا همه پاسخ روشنی دریافت کنند.»
این موضع پژاک نشان می‌دهد این گروهک تروریستی می‌خواهد همچنان به اقدامات نظامی و تروریستی خود علی‌رغم دریافت ضربات سنگین طی سال‌های دهه ۹۰ شمسی از سوی نیروی زمینی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در مناطق شمال‌غرب کشور ادامه دهد اما سؤال اساسی این است؛ آیا پژاک بدون حمایت و پشتیبانی قادر به اقدام نظامی علیه ایران خواهد بود یا نه؟
برای پاسخ به این سؤال باید نگاهی به پیشینه تأسیس و فعالیت‌های پژاک بیندازیم.
حزب حیات آزاد کردستان یا همان پژاک یک سازمان نظامی و تروریستی است که در سال ۲۰۰۴ با هدف ادعایی احقاق حقوق کردهای ایران فعالیت خود را آغاز کرد. این سازمان به‌لحاظ عقیدتی خود را پیرو سازمان تروریستی پ‌ک‌ک و مؤسس آن عبدالله اوجالان می‌داند اما اعلام می‌کند به‌لحاظ ساختار و عملکرد به‌صورت کاملاً مستقل از پ‌ک‌ک فعالیت می‌کند.
