به گزارش وفاق ملی، در صبح غم‌انگیز هجدهم مرداد ۱۴۰۴، جامعه هنری ایران یکی از بزرگ‌ترین سرمایه‌های فرهنگی خود را از دست داد. استاد محمود فرشچیان، نگارگر برجسته و خالق آثاری که مرزهای جغرافیا را درنوردیده و قلب میلیون‌ها نفر را تسخیر کرده بود، پس از عمری پربار، دار فانی را وداع گفت.
حجت نورزایی، کارشناس گرافیک و هنرهای تجسمی سیستان و بلوچستان، گفت: این فقدان را «ضایعه‌ای جبران‌ناپذیر» برای هنر ایران توصیف کرد. به گفته او، فرشچیان تنها یک نقاش نبود؛ او پرچمدار هنری بود که توانست زبان بصری و روح ایرانی – اسلامی را به عرصه جهانی معرفی کند. آثارش آمیزه‌ای از ظرافت بی‌بدیل، غنای معنوی و عمق فرهنگی بودند که مخاطبان از شرق تا غرب عالم را به تحسین واداشتند.
فرشچیان با تلفیق سنت‌های کهن و نوآوری‌های جسورانه، افق تازه‌ای برای هنر معاصر ایران گشود. نورزایی معتقد است مسیر بسیاری از هنرمندان جوان، چه در ایران و چه در دیگر کشورها، با مطالعه آثار و شیوه این استاد شکل گرفت. او نمونه‌ای بود از تعهد به فرهنگ، پشتکار در هنر و وفاداری به ریشه‌ها؛ ویژگی‌هایی که هر اثرش را به کتاب مصوری از تاریخ و معنویت ایران بدل می‌کرد.
استاد فرشچیان که در سال ۱۳۰۸ در اصفهان متولد شد، از همان کودکی با هدایت پدر هنردوستش به کارگاه استاد حاج میرزاآقا امامی راه یافت و سپس در هنرستان هنرهای زیبای اصفهان نزد استاد عیسی بهادری تعلیم دید. سال‌هایی را در اروپا گذراند تا با آثار نقاشان بزرگ غرب آشنا شود و از رهگذر این تجربه، دیدگاهی جهانی اما ریشه‌دار در سنت ایرانی پیدا کند.
پس از بازگشت به ایران، فعالیت خود را در اداره کل هنرهای زیبای تهران آغاز کرد و به‌زودی مدیریت اداره هنرهای ملی و تدریس در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران را بر عهده گرفت. آثار او در صدها نمایشگاه داخلی و خارجی به نمایش درآمد و به سرعت جایگاهش در میان بزرگ‌ترین هنرمندان جهان تثبیت شد.
با تأسیس «موزه فرشچیان» در مجموعه سعدآباد، بیش از ۷۰ اثر از شاهکارهای او در دسترس عموم قرار گرفت. اما شهرت و اثرگذاری او تنها به عرصه نگارگری محدود نشد؛ طراحی ضریح مطهر امام حسین(ع) و امام رضا(ع) به قلم او، یادمانی ماندگار از پیوند هنر و معنویت در تاریخ ایران است.
نورزایی تأکید کرد که میراث فرشچیان باید با دقت پاسداری شود؛ دانشگاه‌ها، آموزشگاه‌ها و محافل هنری موظف‌اند این گنجینه را به نسل‌های آینده منتقل کنند. به باور او، پرچمی که استاد برافراشت، همچنان در دستان هنرمندان ایرانی خواهد ماند؛ پرچمی که نشان می‌دهد هنر این سرزمین ظرفیت جهانی شدن را دارد و می‌تواند با اصالت، خلاقیت و تعهد، قلب جهانیان را تسخیر کند.
