به گزارش وفاق ملی، _پیروز ارجمند آهنگساز شناخته‌شده و مدیرکل پیشین دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی_ در گفت‌وگویی مفصل از وضعیت نابسامان صنعت موسیقی ایران را مورد نقد قرار داد و تأکید کرد که وزارت ارشاد تنها می‌تواند به‌عنوان سیاست‌گذار و تسهیل‌گر عمل کند و بدون انجمن‌های صنفی فعال، توان مدیریتی محدود است.
وی با بیان اینکه قوانین موجود به دفتر موسیقی اجازه قیمت‌گذاری بلیت‌ها را نمی‌دهد، گفت: «اگر قرار است دفتر موسیقی وارد این موضوع شود، باید مراحل قانونی را طی کند. در حال حاضر، می‌توانیم نقش تسهیل‌گر داشته باشیم و با مشارکت انجمن‌های صنفی، سالن‌داران و نمایندگان خانه موسیقی فرآیند مدیریت و نظارت بر برگزاری کنسرت‌ها را انجام دهیم.»
ارجمند تأکید کرد که نبود انجمن‌های تخصصی، از جمله خانه موسیقی، باعث بروز مشکلات جدی در تعیین سهم درآمد هنرمندان و استانداردسازی سالن‌ها شده است. او افزود: «خانه موسیقی هنوز مشروعیت و کارآمدی لازم را ندارد تا به‌عنوان مرجع این مسائل عمل کند. آرزوی دیرینه ما برای داشتن خانه موسیقی پویا، جوان و چابک هنوز محقق نشده است.»
این آهنگساز با اشاره به وضعیت سهم‌بندی درآمدها در کنسرت‌ها گفت: «امروز سهم نوازندگان، آهنگسازان و ترانه‌سرایان که نقش اصلی در خلق اثر دارند، بسیار ناچیز است، در حالی که خواننده بیش از نیمی از درآمد کنسرت را دریافت می‌کند. این نابرابری نه تنها منصفانه نیست، بلکه باعث افزایش قیمت بلیت‌ها می‌شود.»
ارجمند افزود: «در شهرستان‌ها، شرکت‌های محلی که توان رقابت با تهیه‌کنندگان معروف را ندارند، به‌نوعی دلال شده‌اند و حق و حقوق واقعی خود را دریافت نمی‌کنند. این وضعیت ناشی از انحصار شرکت‌های بزرگ و لابی‌گری در تهران است.»
وی همچنین به وضعیت سالن‌های فرهنگی اشاره کرد و گفت: «تالارهایی مانند وحدت، رودکی و فرهنگسرای نیاوران که با بودجه عمومی ساخته شده‌اند، در دو دهه اخیر به بنگاه‌های اقتصادی تبدیل شده‌اند و فلسفه اصلی حمایت از موسیقی هنری کاهش یافته است. اگر دفتر موسیقی و وزارت ارشاد به وظایف خود ورود نکنند، هیچ نهادی پاسخگو نخواهد بود.»
ارجمند با اشاره به تجربه تاریخی تعیین نرخ نوازندگان برای ضبط موسیقی فیلم‌ها توضیح داد: «در گذشته، نمایندگان صنف با حضور آهنگسازان نرخ‌ها را تعیین می‌کردند و همه طرفین راضی بودند. اما امروز آشفتگی گسترده‌ای در صنعت موسیقی مشاهده می‌شود و این وضعیت باعث آسیب به مخاطبان و کاهش عدالت در درآمدها شده است.»
این هنرمند بر ضرورت تشکیل یک شورای تخصصی با حضور نمایندگان صنوف، وزارت ارشاد، اداره دارایی و سایر ذی‌نفعان تأکید کرد و گفت: «اگر وزارت ارشاد سازمانی مشابه سازمان سینمایی برای موسیقی ایجاد می‌کرد، مسائل با سازوکاری مستقیم و جدی‌تر زیر نظر وزیر پیگیری می‌شد و حمایت دولت از موسیقی به‌عنوان پرمصرف‌ترین هنر کشور مشخص می‌گردید.»
پیروز ارجمند در پایان گفت: «قربانی اصلی وضعیت کنونی مردم هستند؛ مخاطبانی که روی صندلی‌های نامناسب می‌نشینند و مبالغ هنگفتی پرداخت می‌کنند، در حالی که استانداردهای ایمنی رعایت نمی‌شود. با وجود رویکرد مثبت مدیران فعلی دفتر موسیقی، امیدوارم با اعتماد به آن‌ها و تشکیل شوراهای تصمیم‌گیری، حقوق عادلانه هنرمندان، تهیه‌کنندگان و تالارداران تأمین شود و مسیر توسعه موسیقی ملی و علمی دوباره احیا گردد.»
