جنگ دوازده روزه میان ایران و رژیم صهیونیستی، نه‌فقط تقابل موشک‌ها و پدافندها بود، بلکه نمایش قدرت همدلی ملت بود.
صرف‌نظر از ابعاد سیاسی، نظامی، عقیدتی یا ژئوپلیتیکی‌اش، آزمونی تمام‌عیار برای سنجش میزان همبستگی درونی ما ایرانیان بود؛ آزمونی که اگرچه در آتش آغاز شد، اما با وفاق، به آتش‌بس انجامید.
این جنگ، نه‌فقط تقابل موشک‌ها و پدافندها بود، بلکه نمایش قدرت همدلی ملتی بود که سال‌هاست با صداهای گوناگون، قلب‌شان برای ایران می‌تپد.
چه کسی می‌پنداشت در هنگامه‌ای که اسرائیل نخستین جرقه‌های نبرد را علیه ایران زد، و پس از آن ایالات متحده نیز برای پشتیبانی از رژیم متجاوز گام به میدان نهاد، ملت ایران چنان صبور و سربلند ظاهر شود که صلح را نه با التماس، که با اقتدار به دشمنان تحمیل کند؟ این دستاورد، دست‌کم در معنای ژرف سیاسی آن، تنها در سایه‌ی همگرایی درونی و انسجام ملی میسر شد.
همین ایرانیانی که سال‌هاست زبان به نقد حاکمیت گشوده‌اند، گاه در اعتراض و نارضایتی حتی پای صندوق‌های رأی نرفتند، در روزگار تهدید و تهاجم، یک‌دل و یک‌صدا، فارغ از مرزبندی‌های فکری، در صف حامیان نیروهای مسلح و منافع ملی ایستادند. از دل دانشگاه‌ها تا میدان‌های شهر، از محافل روشنفکری تا بازارهای مردمی، انگار که ملت یکپارچه دوباره به یاد آورد که خانه اگر یک‌دل نباشد، سقفش فرو می‌ریزد، هرچند دیوارهایش از فولاد باشد.
اکنون که آتش جنگ فروکش کرده و طنین توپ و موشک جای خود را به زمزمه‌های دیپلماسی داده، نوبت آزمونی دیگر است؛ آزمونی شاید دشوارتر: تداوم وفاق در دوران صلح.
اگر بتوانیم همان‌گونه که در هنگامه‌ی خطر، آغوش به روی یکدیگر گشودیم، در دوران آرامش نیز دست در دست هم برای سازندگی، اصلاح، و پیشرفت کشور گام برداریم، آنگاه می‌توانیم از دل همین خاک، آینده‌ای بسازیم که فرزندان‌مان به آن افتخار کنند.
می‌دانم که اختلاف‌نظر، جزء جدایی‌ناپذیر زیست سیاسی است. می‌دانم که نقد، نه دشمنی که لازمه‌ی پویایی جامعه است. اما گاه، تاریخ فرصت‌هایی پیش روی ملت می‌نهد که باید فراتر از جدال‌های جناحی و تعصبات فکری، تصمیمی سرنوشت‌ساز گرفت.
اکنون، در هنگامه‌ی بازسازی اعتماد ملی و بازیابی جایگاه منطقه‌ای و جهانی، وقت آن است که تمام‌قد، پشت دولت و دستگاه دیپلماسی کشور بایستیم، نه از سر تعارف، بلکه برای آینده‌ای که همه در ساختنش سهم داریم.
دوره آتش‌بس و صلح، آزمون بزرگ‌تری‌ست برای ملتی که می‌خواهد آینده‌اش را نه با خون، که با خرد رقم بزند.
ایران، امروز بیش از هر زمان دیگر، نیازمند خرد جمعی، همبستگی فراگیر، و امیدی زلال است. بیایید آتش‌بس را نه پایان نبرد، که آغاز بلوغ ملی‌مان بدانیم.و چه باشکوه است ملتی که در هیاهوی آتش و خاک، راه را گم نمی‌کند، صدایش را نمی‌فروشد، و آینده‌اش را از نو می‌سازد؛ نه با فریاد، که با وفا.
