به گزارش وفاق ملی، علی‌اصغر اصولی در جهان پرآشوب انرژی، جایی که منابع فسیلی هر روز کمیاب‌تر و انرژی‌های تجدیدپذیر با چالش‌های اقلیمی دست‌وپنجه نرم می‌کنند، ایران توانسته با تکیه بر فناوری هسته‌ای و دستیابی به غنی‌سازی اورانیوم، خود را در جایگاه یک بازیگر مستقل در عرصه تولید برق پاک تثبیت کند. اما چرا غنی‌سازی اورانیوم تا این اندازه برای ایران حیاتی است؟ پاسخ این پرسش، تنها در قلمرو فناوری نیست؛ بلکه ریشه در مفاهیم عمیق‌تر امنیت انرژی، اقتصاد پایدار و سیاست بین‌الملل دارد.
برق پاک؛ ضرورتی فراتر از انتخاب
امروزه برق دیگر یک کالای لوکس نیست؛ بلکه شریان حیاتی زندگی مدرن است. از خانه‌های شهری گرفته تا صنایع سنگین و زیرساخت‌های حیاتی کشور، همه به جریان باثبات برق وابسته‌اند. در چنین شرایطی، اتکا صرف به سوخت‌های فسیلی نه‌تنها با بحران آلودگی و تغییرات اقلیمی گره خورده، بلکه با نوسانات شدید قیمت جهانی انرژی و تحریم‌های خارجی نیز آسیب‌پذیر است.
انرژی‌های تجدیدپذیر مانند باد و خورشید نیز اگرچه در چشم‌انداز آینده جایگاه مهمی دارند، اما محدودیت‌های ذاتی‌شان ــ از جمله وابستگی به شرایط جوی، ناپایداری تولید و نیاز به مساحت‌های عظیم برای استقرار تجهیزات ــ آن‌ها را از تبدیل شدن به یک منبع اصلی و دائمی انرژی بازمی‌دارد.
در این میان، انرژی هسته‌ای به‌عنوان یک گزینه پایدار و کم‌کربن، پاسخگوی این نیاز است. این فناوری می‌تواند حجم عظیمی از برق را به‌طور مداوم و بدون وابستگی به شرایط جوی تولید کند؛ و مهم‌تر از آن، با کمترین ردپای کربنی، ایران را در مسیر توسعه پایدار قرار دهد.
چرا غنی‌سازی اورانیوم؟
در قلب هر نیروگاه هسته‌ای، سوخت هسته‌ای قرار دارد و اینجاست که غنی‌سازی اورانیوم نقش تعیین‌کننده‌ای ایفا می‌کند. بدون غنی‌سازی، ایران برای تامین سوخت راکتورهای خود ناچار به واردات خواهد بود؛ وارداتی که در فضایی پرتنش، می‌تواند به ابزاری برای اعمال فشارهای سیاسی تبدیل شود.
غنی‌سازی در حقیقت همان حلقه مفقوده‌ای است که چرخه سوخت هسته‌ای را کامل و بومی می‌کند. با این فناوری، ایران نه‌تنها می‌تواند سوخت نیروگاه بوشهر را تامین کند، بلکه در پروژه‌های توسعه‌ای همچون بوشهر ۲ و ۳ نیز کاملاً مستقل عمل خواهد کرد.
نیروگاه بوشهر؛ دستاوردی فراتر از یک نیروگاه
نیروگاه هسته‌ای بوشهر، نخستین نیروگاه از این نوع در غرب آسیا، از زمان بهره‌برداری در سال ۱۳۹۰ تاکنون موفق شده سالانه حدود ۷ میلیارد کیلووات‌ساعت برق تولید کند؛ رقمی که معادل تامین برق یک کلان‌شهر ۲.۵ میلیون نفری است. علاوه بر این، عملکرد این نیروگاه در همین مدت موجب صرفه‌جویی بیش از ۱۸ میلیارد مترمکعبی در مصرف گاز طبیعی شده است؛ دستاوردی که در شرایط تحریم‌های شدید انرژی، اهمیتی دوچندان دارد.
ایران اکنون در حال ساخت دو واحد جدید نیروگاهی در بوشهر است که هر یک ظرفیت تولید ۱۰۰۰ مگاوات برق را دارند. با تکمیل این پروژه‌ها، مجموع ظرفیت نیروگاه بوشهر به بیش از ۳۱۰۰ مگاوات خواهد رسید و نقش آن در شبکه برق کشور پررنگ‌تر خواهد شد.
ایران در میان قدرت‌های هسته‌ای جهان
نگاهی به آمار جهانی نشان می‌دهد که تا ژوئن ۲۰۲۵، ۴۱۶ راکتور هسته‌ای فعال در ۳۲ کشور جهان، نزدیک به ۲۶۰۰ تراوات‌ساعت برق تولید کرده‌اند؛ معادل حدود ۹ درصد از کل برق جهان. آمریکا، فرانسه، چین و روسیه بازیگران اصلی این عرصه‌اند، اما ایران با وجود داشتن تنها یک راکتور فعال، توانسته حدود ۱.۷ درصد برق کشور را از این طریق تأمین کند؛ عددی که با تکمیل پروژه‌های جدید به‌طور قابل‌توجهی افزایش خواهد یافت.
چشم‌انداز آینده: استقلال انرژی یا وابستگی؟
مسیر پیش‌روی ایران روشن است: اگر غنی‌سازی اورانیوم و توسعه فناوری هسته‌ای با قدرت ادامه یابد، کشور می‌تواند از یک واردکننده انرژی به صادرکننده فناوری‌های پاک تبدیل شود. اما اگر این حلقه استراتژیک نادیده گرفته شود، وابستگی به خارج بار دیگر به یک نقطه‌ضعف بدل خواهد شد.
در جهانی که انرژی به ابزار سیاست و قدرت تبدیل شده، غنی‌سازی اورانیوم برای ایران تنها یک فناوری نیست؛ بلکه رمز بقا، تضمین‌کننده استقلال و موتور محرکه توسعه پایدار است.
