آنچه نتانیاهو درمورد ایران می‌خواهد، همان چیزی است که قدرت‌های امپریالیستی همیشه خواسته‌اند: کشوری دائماً ضعیف، تکه‌تکه‌شده و تحقیرشده که نتواند هیچ تهدیدی برای منافع راهبردی اسرائیل ایجاد کند و هر زمان که لازم بود، مجازات شود.
بیهودگی و بی‌معنایی مطلق جنگ [اسرائیل علیه ایران]، نفس‌گیر است. این جنگ تقریباً هیچ دستاورد مثبتی نداشت. زور عریان به‌ندرت اهداف صلح‌آمیز را پیش می‌برد؛ در اغلب موارد، مشکلات موجود را شعله‌ورتر می‌کند — و این‌جا نیز همین اتفاق افتاد. [ترامپ و نتانیاهو] کی قرار است واقعیت را بفهمند؟ احتمالاً هیچ‌گاه، مگر آن‌که دموکرات‌ها شجاعت لازم برای ایستادن در برابرشان را پیدا کنند.
بیشتر مردم از «جنگ‌های بی‌پایان» بیزارند؛ جنگ‌هایی که نمونه بارز آن‌ها، گرفتاری‌های چندین‌ساله غرب در افغانستان و عراق است. اما نتانیاهو چنین نیست. صلح دشمن اوست. جنگ دائمی او را در قدرت نگه می‌دارد، در کانون توجه قرار می‌دهد و از زندان دور می‌سازد. همانند ولادیمیر پوتین، او جنگ مستمر را فرصتی برای افزایش حمایت داخلی و کنار زدن رقبایش می‌بیند. خشونت دولتی بی‌پایان برای دموکراسی، حاکمیت قانون و حکمرانی خوب مرگبار است (و از این منظر، آمریکایی‌ها نیز باید نگران باشند: ریاست‌جمهوری ترامپ نیز در مسیری مشابه قرار دارد — با این تفاوت که جنگ بی‌پایان او علیه «دشمن درون» است.)
