به گزارش وفاق ملی، بحران سلامت روانی در ارتش رژیم صهیوینستی نشان‌دهنده چند لایه بحران ساختاری است که پیامدهای استراتژیک، انسانی و امنیتی برای این رژیم دارد.
۱. ابعاد فاجعه‌بار انسانی:
- شیوع PTSD: شناسایی رسمی ۳,۷۶۹ مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه تنها بخشی از واقعیت است. با ۱۰,۰۰۰ نفر تحت درمان و ۹,۰۰۰ مورد در انتظار تشخیص، آمار واقعی احتمالاً بسیار بالاتر است.
- پیش‌بینی هولناک: پیش‌بینی ۵۰,۰۰۰ جانباز روانی تا ۲۰۲۸ (نیمی از ۱۰۰,۰۰۰ جانباز پیش‌بینی‌شده) نشان‌دهنده تداوم آسیب‌های روانی ناشی از اشغال‌گری و جنگ‌های تهاجمی است.
۲. شکست سیستم پشتیبانی:
- کمبود شدید نیرو: نسبت ۱ مددکار اجتماعی به ۷۵۰ بیمار، نمونه بارز فقدان زیرساخت‌های درمانی است. این وضعیت با کمبود روان‌پزشک تشدید می‌شود.
- تاثیر اقتصادی: خروج ۱۲,۰۰۰ نیروی رزمی به دلیل مشکلات روانی، هم‌زمان توان نظامی و اقتصاد جنگی رژیم را تضعیف می‌کند. ۳. ریشه‌های بحران:
- جنگ‌های تهاجمی مکرر: عملیات‌های نظامی علیه غزه و فلسطین، سربازان را در معرض صحنه‌های خشونت‌بار، کشتار غیرنظامیان و مقاومت شگفت‌انگیز فلسطین قرار داده است.
- فرهنگ نظامی‌گری سمی: سیستم نظامی مبتنی بر اشغال و سرکوب، آسیب‌پذیری روانی سربازان را افزایش می‌دهد.
- سرپوش گذاری تاریخی: سال‌ها بایگانی کردن موارد PTSD برای پنهان‌کردن هزینه‌های انسانی اشغال، اکنون به نقطه انفجار رسیده است.
۴. پیامدهای استراتژیک:
- تضعیف توان رزمی: خروج گسترده نیروهای باتجربه، گردان‌های عملیاتی را به نیروهای کم‌تجربه وابسته می‌کند.
- بحران مشروعیت: افشای آمار جانبازان روانی، روایت شکست‌ناپذیری ارتش را در جامعه صهیونیستی تخریب می‌کند.
- بار مالی: هزینه درمان ده‌ها هزار بیمار روانی، اقتصاد تحت‌تحریم رژیم را فلج خواهد کرد. ۵. اقدامات نمایشی درمانی:
راه‌اندازی مراکز توانبخشی و واحدهای سیار، در برابر ابعاد بحران ناچیز است: - کمبود نیروی متخصص (روان‌پزشک، مددکار) حل‌نشده باقی می‌ماند.
- ساختار نظامی‌گری علت اصلی بحران، دست‌نخورده است.
این بحران، پاشنه آشیل پروژه صهیونیسم را آشکار می‌کند:
ساختار نظامی مبتنی بر اشغال و آپارتاید نه‌تنها فلسطینیان را نابود می‌کند، که نسل جوان صهیونیست را نیز قربانی می‌کند. افزایش جانبازان روانی تا ۲۰۲۸، نشان‌دهنده شکست راه‌حل‌های امنیتی رژیم و سقوط پروژه “یهودی‌سازی فلسطین” در ابعاد انسانی است. بدون تغییر ماهیت اشغال‌گرانه، هر اقدام درمانی تنها مسکنی موقتی خواهد بود.
